زباله های فضایی
آیا تا بحال به این موضوع فکر کرده اید که ماهواره هایی که به فضا می روند و در مدارزمین قرار میگیرند بعد از اتمام ماموریت چه اتفاقی برایشان رخ می دهد ؟ آیا به مکان اولیه شان یعنی همان مکانی که از آنجا پرتاب شده اند ، باز خواهند گشت ؟
این ماهواره ها بعد از اصابت به جو زمین و بر اثر اصطکاک می سوزند ولی بعضی از آنها بطورکامل نسوخته بلکه در دریا ویا روی زمین فرود می آیند. مورد قابل مثال ماهواره ساده و کوچک ایرانی به نام امید با پهنای 40 سانتی متر و وزن 27 کیلوگرم بود که بعد از اتمام ماموریت هفت هفته ای خود با جو زمین برخورد کرد و طبق برنامه در اقیانوس اطلس فرود آمد .
بعضی از ماهواره ها هم با اتمام ماموریتشان همچنان بدور زمین در حال چرخیدن هستند . البته ماهواره هایی هم هستند که بدلیل پدید آمدن مشکلاتی قبل از اتمام ماموریتشان در همان فضا منفجر شده و از آنها هزاران تکه ده سانتی متری یا کمتر از ده سانتی متر بجا می ماند (قابل ذکر است که پر زباله سازترین فعالیت فضایی مربوط به پرتاب آزمایشی موشکی از چین در سال 2007 بود که انفجار آن باعث باقی گذاشتن 35000 جسم بزرگتر از یک سانتی متر شد که تخمین زده شده که 35 سال طول می کشد که اینها در جو بسوزند.) نکته بسیار جالب این است که 90 درصد از اجسامی که هم اکنون بدورزمین در حال چرخش هستند همین ماهوره های از رده خارج شده و یا همین اجسام ریز هستند !به همه اینها می گویند: زباله های فضایی و یا پس ماندهای فضایی .
ما فکر می کنیم که این زباله ها به خودی خود برای ما ضرری نخواهند داشت ( البته بماند که تکه هایی که به زمین می رسند به کجاها برخورد خواهند کرد ؟!) اما آنچه بسیار مسئله ساز شده است برای خود فضا شناسان می باشد : این قطعات می توانند با سرعت 30000 یا 40000 کیلومتر بر ساعت به فضا پیماها برخورد کنند یعنی با سرعتی بیشتر از یک گلوله که 25000 کیلومتر بر ساعت است . در سال 1982 تکه ای رنگ از همین ماهواره های منفجر شده که یک پنجم میلیمتر اندازه اش بود توانست سوراخی به اندازه 4 میلیمتر! بر روی پنجره یک شاتل فضایی بوجود آورد . راه حلی که برای تمیز کردن فضا پیشنهاد شد این بود که روبوتی به فضا بفرستند که این ماهواره های از رده خارج شده را به دام انداخته و توسط لیزری که نیرویش را از نور خورشید می گیرد آنها را به قطعات ریزتر تبدیل کرده و بعد برای بازیافت به ایستگاه بین المللی برگرداند .